Ishte dita pas çmimeve të mia të para Dove, dhe e mbaj mend se isha plotësisht e këputur. Kur hyra në studio, Paul dhe Jason, producentët e mi, ishin aty dhe më pyetën: “Në rregull çfarë po ndodh në botën tënde, si ka qenë?”
Ishte hera e parë që kishim regjistruar që nga “How Can It Be…” dhe e ndjeja se kishte ndodhur kaq shumë natën e kaluar. Po mendoja: Si mund të kthehem në normalitet, si të kthehem në realitet? Vura re këto ngjitje të mëdha dhe pastaj një rënie. Ngritje shumë e lartë, pastaj shfaqet një rënie… Dhe pritshmëria në këtë proces mund të të bëjë të ndihesh i paqartë për identitetin tënd— ku është vendi im, ku është siguria ime, kush është qëndresa ime?
Kështu që kur po shkruaja “You Say,” ndjeja për herë të parë një konflikt të brendshëm. Ishte momenti kur fillova të pyesja: Mirë, ku po shkon e gjitha kjo? E di se të gjithë kemi momente kur ndjehemi në një kryqëzim — kur shohim të kaluarën dhe të ardhmen, dhe përpiqemi të kuptojmë se si të jetojmë në të tashmen. Ishte një nga ato momente kur dija saktësisht nga erdha dhe ku po shkonin gjërat, dhe kisha nevojë që ato dy aspekte të ishin të lidhura.
Kjo situatë ngriti çështjen e identitetit dhe se si të ekzistoj kur ndjehem e tërhequr në shumë drejtime. Mendoj se shpesh krijojmë komplekse për shkak të pasigurisë, frikës, refuzimit, dhe gënjeshtrave që na duhen për t’i tejkaluar. Kjo këngë për mua ishte një kujtesë për identitetin tim. Më kujtonte se kur jam e dobët, Ai është i fortë — pra, si mund ta sjell këtë forcë në jetën time të përditshme? Kur ndjehem e papërshtatshme, si ndodh që gjithmonë ka momente ku ndjehem se Zoti ndërhyn dhe më ndihmon? Kjo këngë ishte një kujtesë që çdo ditë, kur ngjitesha në skenë, do të thosha: “Jo, kjo është e vërteta, kjo është e vërteta, kjo është e vërteta.” Mos u humb në konfuzion. Mos u shpërqendro. Thjesht kujto të mbash drejtimin, mbaj drejtimin.
Kjo është historia e këngës “You Say” – Lauren Daigle
Burimi: CCMMagazine.com
