Nga Jerry Harris
Në një podcast të fundit, një miku im tregoi opinionin e tij rreth transferimit të udhëheqjes së kishës që ai dhe familja e tij drejtuan dhe shërbyen për më shumë se 30 vjet. Ai tha se për vite të tëra, ai shikonte me syzet e të qenit shërbëtor i lartë i asaj kishe, por tani ai po përballej thjesht me të qenit një fëmijë i Perëndisë.
Ajo frazë e vogël më goditi si një vare, sepse zbuloi diçka nën të gjithë metodologjinë e transferimit të udhëheqësisë. Ishte një pyetje më e thellë që i vuri rrënjët në identitetin tim, veçanërisht në identitetin tim në Krishtin.
Historia ime është e zakonshme. Unë isha një i krishterë i rritur në një shtëpi të krishterë. Ecja ime shpirtërore mund të përshkruhet më së miri si normale. Por, kur përjetova thirrjen e Perëndisë në jetën time, e lashë rrugën laike në të cilën isha, për t’iu përkushtuar ndjekjes së Tij në shërbimin në kohë të plotë. Jeta ime u riformua rreth këtij vendimi. Ndikoi se me kë u martova, si zgjodhëm të rrisnim fëmijët, ku jetonim, si e përdornim kohën, miqtë që kishim, sa të ardhura kishim. . . gjithçka!
Zbuluam se dhuratat tona ishin të përshtatshme edhe për të shërbyer edhe për të udhëhequr në shërbim dhe përshtatja ndihej e përsosur. Pra, që nga ajo kohë e deri më sot, kështu e kuptova identitetin tim në Krishtin. Ai erdhi nga drejtimi dhe rritja e kishës, dashuria dhe shërbesa ndaj popullit të saj, braktisja e gjërave të kësaj bote dhe mbushja e mbretërisë ndërsa fëmijët e humbur të Perëndisë gjenin rrugën drejt Tij. Ne e kemi bërë këtë për gati 45 vjet, dhe tani fjala transferim është bërë e vërtetë për ne.
Ne iu afruam asaj sikur të jemi përpjekur t’i qasemi çdo gjëje në shërbim, me një metodë që nderon Zotin, ndërkohë që frymëzon dhe mbron njerëzit. Ne kishim besim se Perëndia kishte dhënë gjithmonë një plan për jetën tonë dhe se do të vazhdonte të jepte drejtim. Elementet e transferimit në kontekstin tonë funksionuan shumë mirë. Ne kishim një pasardhës të shkëlqyeshëm, udhëheqja e kishës u bashkua rreth tij, bashkësia ndihej dhe vazhdon të ndihet rehat, të gjitha treguesit e kishës ishin pozitivë dhe në rritje, dhe kisha bëri gjithçka për të na nderuar ne dhe familjen tonë. Cdo gjë dukej perfekt!
Megjithatë, ndërsa Perëndia punoi për të qëruar ato cipat e zemrave tona, ai na ndihmoi të zbulonim diçka më të thellë të komunikuar përmes fjalëve të mikut tim, i cili po përpiqej të ishte një fëmijë i Perëndisë. Ato fjalë më konfuzuan dhe u detyrova të pyesja veten nëse e dija vërtet se çfarë do të thoshte të jesh fëmijë i Zotit. “Kush jam unë?” siç thotë Matt Redman në këngën: “Zemra e Adhurimit”:
Kur muzika zbehet,
Gjithçka errësohet
Dhe unë thjesht vi para teje
Mezi pres të adhuroj Ty.
Çfarë është një fëmijë i Zotit? Sigurisht që e identifikova veten në këtë mënyrë, por e përkufizova nëpërmjet shërbimit dhe udhëheqjes sime në kishë. Por çfarë ndodh kur transferohen titujt? Çfarë ndodh kur kompleti i dhuratave nuk ka vend për t’u lidhur? Si mund të jem një fëmijë i Perëndisë pa gjërat që kam përdorur për të më përcaktuar si një i tillë?
Unë dhe gruaja ime filluam të eksploronim së bashku. Fraza “fëmijë i Perëndisë” është thellësisht e thellë dhe përcakton se kush jam unë, kush është Zoti për mua dhe natyrën e marrëdhënies sonë. Së pari, fraza nuk më lë hapësirë që të jem krenar për veten ose të ndihem se kam fituar ose meritoj diçka. Unë jam thjesht “një fëmijë”, që do të thotë se pritshmëritë janë dhe kanë qenë gjithmonë të ulëta! Së dyti, do të thotë se jam bekuar në mënyrë të pamerituar duke pasur Atin më të mirë! Ai është të gjitha gjërat që Pali përcakton te 1 Korintasve 13 për dashurinë – dhe ai është e gjitha për mua! Natyra e marrëdhënies sonë lindi nëpërmjet gjakut të Krishtit. Pra, këtu fillon; ky është themeli i identitetit tim.
Në rastin tim, ai më ka dhënë mënyra për ta imituar atë si baba, bir dhe vëlla. Unë dhe gruaja ime eksploruam se si po e pasqyronim marrëdhënien tonë me Perëndinë si prindër, si fëmijë të dashur e nderues dhe si vëlla dhe motër. Në shërbesë, këto marrëdhënie të dhëna nga Zoti shpesh lihen në fund. Është një kohë e shkëlqyer për të vlerësuar jo vetëm atë që keni bërë gjatë shërbesës, por edhe atë që ju ka bërë shërbesa.
Më pas, meqenëse transferimi ju heq shumë gjëra nga duart, është koha të pyesni, siç e pyeti Zoti Moisiun: “Çfarë është ajo në dorën tënde?” Atëherë do të kuptoni se çfarë ka mbetur nga ajo gjëja që Zoti nuk ju ka liruar. Bëhuni kujdestari më i mirë i asaj që keni përpara se të kërkoni gjëra të reja për t’u marrë.
Më në fund, siç keni bërë gjithmonë, shikoni se ku po punon Zoti dhe viju punës bashkë me Të. Afërsia me Të është më e rëndësishme se produkti, dhe nëse ndjek Zotin vërtet, frytet do të vijnë.
Unë jam duke u bërë një fëmijë i Zotit. Është një gjë e vështirë, por është vërtet një gjë e mirë!
Autori Jerry Harris është botues i Christian Standard Media dhe pastor në The Crossing, një kishë e mbjellë në shumë zona të tre shteteve të SHBA-së.
Burimi: Christian Standard