0
0
Luftova me kohën për të të pasur
i shtrenjti im.
Por koha barbarisht priste si shpata me dy presa.
Bënte hile.
Merrte kthesa.
Një herë më rikthente përsëri në zanafillë.
Aty ky çelën lulet e para të dashurisë.
Aty ky perëndoi dielli i parë mbi det.
Pastaj kujtimet
dhe dhimbja tret.
Koha o i shtrenjti im u tall me ditë e vite.
Më pe, s’të pash…
S’më fole, pse ike…!
Ti preke flokët e një tjetre
e borë solle në buzëqeshjen time.
E dashuria jone, në dukje perfekte
këngën ka si himn
por rrugëve endet jetime.
Ah o i shtrenjti im
i ëndërrova ditët e pajetuara, në netët e gjata të janarit…
Ku ishe?
Cila lëkurë të jepte aromën që nuhate në qafën time?
Unë prisja mankthin të mbaronte
por koha ecte dhe mankthin shtonte!
… prap shkruaj
për kohën
që mjerisht bën tik-tak në mur.
Dashuri, ti vulose egzistencën time
Të kam vënë emblemë të flamurit tim
që herë është i bardhë për paqe
e herë i kuq për tërbim!
Varet nga koha!
Tik-taku orës herë ma jep dhe herë ma merr rimën
kinse luan me zemrën.
Si një dashnor i tërbuar hajdutçe më hyn në trup
Ska as frikë, por ska as turp…
Pastaj në netët e vona sjell hënën dhe rimën
Frymëzimin dhe ty.
Ti ku je?
Shihe hënën, koha na lejon ta shohim të dy
Unë me zemër, mbase ti me sy…
Por shihe…
A s’është perfekte?
Poshtë të njëjtës hënë, a s’jemi perfekt?
Në të njëjtin moment kohor, a s’duhemi akoma?
…nëse duhemi, mos ta akuzojmë kohën kot!
I shtrenjti im, më djegin buzët
më ka marrë flakë shpirti
më mbyti xhelozia…
Sa fjalë le pa thënë dashuri
në çarçafet e ngaterruar me pasionin dhe epshin,
kur djersa mbulonte trupat tanë dhe thante gojën?
Lëkura është dëshmitare e atij mëkati dashurie
Ndërsa fjalët, i mori koha!
Buzët e tua akoma janë oazi shkretëtirës sime.
Sa dua të përhumbem në to pa e parë dritën e kohës!
Rrugëve ka akoma gjurmë nga hapat tona
që koha barbare nuk arrin të fshijë!
Ashtu sikurse kujtimet
dhe ne.
Ka një ne?
Në mos ska…
koha na mundi me peshën e viteve
pa thënë kurrë lamtumirë
vetëm një mirë u pafshim…
